کنترل تشنجات مقاوم در کودکان با ایمونوگلوبولین وریدی

مقدمه: بیماری صرع یکی از معضلات عمده طب اطفال می باشد. طبق آمارهای جهانی شیوع بیماری صرع در کودکی حدود 5 تا 8 در هزار نفر جمعیت گزارش شده است. از طرفی حدود 20 تا 30 درصد صرع ها نسبت به داروهای ضدصرع رایج مقاومت نشان می دهند. به همین دلیل در سراسر جهان تلاش گسترده ای در جهت یافتن راه هایی برای کمک به این بیماران در جریان است. یکی از روش های جدید درمانی استفاده از ایمونوگلوبولین وریدی در درمان این بیماران می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات درمانی ivig در کنترل تشنجات اطفال انجام گرفته است. روش کار: در این مطالعه که به روش مورد ـ شاهد انجام گرفته است طی دو سال از اول اردیبهشت 77 لغایت پایان 79، 17 بیمار به عنوان مورد وارد طرح شدند. فرکانس تشنجات همه بیماران که 13 پسر و 8 دختر می باشند، 8 هفته قبل از شروع درمان با ivig ثبت شد و پس از آن نیز طی یک دوره 7 ماهه، 15 نوبت ایمونوگلوبولین وریدی دریافت نمودند. فرکانس تشنجات 8 هفته بعد از آخرین نوبت دریافت ivig بیماران به عنوان شاهد در نظر گرفته شد و مورد مقایسه قرار گرفت نتایج حاصله با استفاده از آزمون t برای داده های زوج شده و آزمون ناپارامتری ویلکاکسون، مورد آزمون قرار گرفت و p<0.05 معنی دار تلقی گردید. نتایج: نتایج آزمون t حاکی از کاهش معنی دار مدت تشنج قبل نسبت به بعد از آخرین دریافت ivig می باشد (p<0.05). بر اساس نتایج آزمون ناپارامتری ویلکاسون کاهش فرکانس قبل و بعد از درمان نیز سطح p<0.05 معنی دار است. همه بیماران طی سال های گذشته جهت کنترل تشنج از داروهای مختلف ضد صرع استفاده نموده بودند و در 13 نفر آنها نیز از رژیم کتوژنیک استفاده شده بود که در کنترل تشنج موفقیت آمیز نبود. از 17 بیمار در 3 مورد تشنج متوقف گردید در 7 مورد کاهش بیش از 50% در فرکانس تشنج بوجود آمد وضعیت عمومی در 10 مورد نسبت به قبل بهبودی نشان داد. بحث: از آنجایی که ivig بهترین اثر را در بهبودی برخی از انواع صرع مثل lgs و اسپاسم شیرخواران نشان داده است، استفاده از روش ivig در بیماران صرع مقاوم، در صورتی که سایر درمان ها در کنترل تشتنج آنها تاثیری نداشته باشند، پیشنهاد می شود